A reflexión viral dunha psicóloga sobre o coronavirus

N

os últimos días volveuse viral a seguinte reflexión da psicóloga italiana Francesca Morelli, que ofrece visión novedosa e diferente da situación que estamos a vivir e que parécenos oportuno compartir con todos e todas vós.

Creo que o universo ten a súa maneira de devolver o equilibro ás cousas segundo as súas propias leis, cando estas se ven alteradas. Os tempos que estamos a vivir, cheos de paradoxos, dan que pensar…

Nunha era na que o cambio climático está a chegar a niveis preocupantes polos desastres naturais que se están sucedendo, a China en primeiro lugar e a outros tantos países a continuación, obrígaselles ao bloqueo; a economía colápsase, pero a contaminación baixa de maneira considerable.

A calidade do aire que respiramos mellora, usamos máscaras, pero con todo, seguimos respirando…

Nun momento histórico no que certas políticas e ideoloxías discriminatorias, con fortes reclamos a un pasado vergoñoso, están a rexurdir en todo o mundo, aparece un virus que nos fai experimentar que, nun pechar de ollos, podemos converternos nos discriminados, aqueles aos que non se lles permite cruzar a fronteira, aqueles que transmiten enfermidades.

Aínda non tendo ningunha culpa, aínda sendo de raza branca, occidentais e con todo tipo de luxos económicos ao noso alcance.

Nunha sociedade que se basea na produtividade e o consumo, na que todos corremos 14 horas ao día perseguindo non se sabe moi ben que, sen descanso, sen pausa, de súpeto impónllenos un parón forzado. Quedos na casa, día tras día.

A contar as horas dun tempo ao que lle perdemos o valor, se este non se mide en retribución dalgún tipo ou en diñeiro.

Seica sabemos aínda como usar o noso tempo sen un fin específico?

Nunha época na que a crianza dos fillos, por razóns maiores, delégase a miúdo a outras figuras e institucións, o Coronavirus obriga a pechar escolas e fórzanos a buscar solucións alternativas, a volver poñer a papá e mamá a carón dos propios fillos. Obríganos a volver ser familia.

Nunha dimensión na que as relacións interpersoais, a comunicación, a socialización, realízase no espazo virtual, das redes sociais, dándonos a falsa ilusión de proximidade, este virus quítanos a verdadeira proximidade, a real: que ninguén se toque, bíquese, abrácese, todo débese facer a distancia, na frialdade da ausencia de contacto.

Cando demos por descontado estes xestos e o seu significado?

Nunha fase social na que pensar nun mesmo volveuse a norma, este virus mándanos unha mensaxe clara: a única maneira de saír desta é facer piña, facer rexurdir en nós o sentimento de axuda ao próximo, de pertenza a un colectivo, de ser parte de algo maior sobre o que ser responsables e que, á súa vez, se responsabilice para connosco. A corresponsabilidade: sentir que das túas accións depende a sorte dos que te rodean, e que ti dependes deles.

Deixemos de buscar culpables ou de preguntarnos por que pasou isto, e empecemos a pensar en que podemos aprender de todos iso.

Todos temos moito sobre o que reflexionar e esforzarnos. Co universo e as súas leis parece que a humanidade xa está bastante en débeda e que nolo está vindo explicar esta epidemia, a un alto prezo

F. MORELLI

Fontes:

VITA  EULIXE